|
Email:jeroenclaudy@hotmail.com
Bijgewerkt op: 4/8/2001
| |
Equador
Aankomst in Equador
Na een lange busreis van 26 uur komen we in Vilcabamba aan, onze eerste bestemming in Equador. We snakken alleen maar naar lekker relaxen en dat komt prima uit, want in het mooie Vilcabamba is dan ook niet veel anders te doen. Iedereen lijkt hetzelfde plan te hebben: in een hangmat, in de zon en... rust! Is het deze Vilcabambaanse levenstijl die er voor zorgt dat in dit dorpje maar liefst 30% ouder wordt dan 100 jaar? De wetenschappers staan voor een raadsel.
Voor het eerst voelen we het einde van onze reis echt naderen. We hebben nog maar 3 1/2 week en er is nog zo veel te zien in Equador! Voor het eerst dit jaar moeten we flink plannen en keuzes maken. En we willen de laatste week eigenlijk niets meer ondernemen om ons zo geestelijk voor te bereiden op de terugkomst in Nederland. De Amazone bezoeken is het belangrijkste wat we hier nog willen doen.
Onze Vage Macas-aktie
In Macas schijn je avontuurlijk en vooral op een niet zo toeristische manier de Amazonejungel in te kunnen. Dat lijkt ons wel wat!
Tijdens de nachtbus naar Macas doen we geen oog dicht. We worden van links naar rechts geschud en rijden in dikke mist door modder en diepe plassen met aan beide kanten een mooie muur van jungelbegroeiing. Om 2:00 ´s ochtends mogen we ook nog de modder in voor een paspoortcontrole.
Gebroken zoeken we ´s ochtends vroeg in Macas in de regen naar een hostel. We krijgen bij elk hostel te horen dat het vol zit ook al zien we dat er kamers leegstaan?! We zijn blijkbaar niet erg welkom.
Moe vallen we uiteindelijk in een leegstaand oud hostel in slaap. Na twee uurtjes slapen gaan we vol goede moed op zoek naar een jungeltoer. Na 4 uur rondslenteren in de regen hebben we slechts 1 burootje gevonden. Toen we hier naar binnen liepen schrok de eigenaar wakker.Twee klanten! Verveeld begint hij wat vage informatie te geven over zijn toer. We worden er niet echt enthousiaster van.
Na deze resultaatloze zoektocht hebben we er genoeg van en halen onze rugzakken op bij het hotel en nemen de eerste bus naar Tena waar we meer succes hopen te hebben. Macas kan op het lijstje vage akties. Dat het plaatsje niet toeristisch is klopt wel, maar dit is niet echt wat we in gedachte hadden!
Jungel-aktie Deel 2
We hebben er zin in! 3 Dagen gaan we met een indiaanse gids bij Tena de Amazone in. We rijden met een jeep zo'n 2 uur naar onze eerste overnachtingsplek. Mooie bamboe hutjes, prachtig gelegen op het erf van een familie aan de rand van een snel stromende rivier. Hangmatten, papagaaien een brutaal aapje zorgen voor het echte jungelgevoel. Het programma voor de komende dagen is veel belovend: watervallen beklimmen, leren over geneeskrachtige planten en op een band en met een kano de snel stromende rivier af.
Met laarzen aan volgen we onze gids Henrika de jungel in voor een tocht waarbij we 4 watervallen gaan beklimmen. We lopen door de rivier en klimmen langzaam omhoog tegen de sterke stroom in. Prachtige begroeiing: varens, palmen, lianen, bamboe en mooie aparte bloemen. Bij de eerste grote waterval klimmen we voorzichtig voetje voor voetje achter elkaar aan. Steun zoekend op de rotsen onder het water en af en toe een liaan vastgrijpend voor extra houvast. Maar dan gaat het mis...
Claudy valt zo´n 2 meter van de waterval naar beneden en belandt met haar keel op een scherp uitstekende afgebroken tak. Onder de waterval zit Claudy met een kleine maar diepe wond in haar keel en een pijnlijke enkel. We besluiten terug te gaan naar de hut. s´Avonds kunnen we pas met de jeep terug naar Tena voor een dokter. De enkel begint die middag steeds meer op te zwellen en dus moet Claudy door Henrika als een baby in een draagdoek op z´n rug naar de weg gedragen worden.
Terug in Tena krijgt Claudy op de kamer in het hostel van de dokter een spuit tegen de pijn en 2 hechtingen in haar keel. De volgende dag laten we een röntgenfoto van de enkel maken in het ziekenhuis en gelukkig is er niks gebroken. Een paar houten krukken krijgen we te leen, maar wat dagen plat met het been omhoog is het beste medicijn.
Zo komt er een eind aan onze jungelaktie deel 2 en beginnen we een weekje eerder dan gepland met relaxen!
Te paard
Met Gina en Paul, 2 goeden vrienden uit Utrecht waarmee we in Baños hebben afgesproken, gaan we een dagje paardrijden. Christiaan, een excentrieke Duitser die al 16 jaar hier woont, is onze gids en rij-instructeur. We rijden naar een oude hachienda (Equadoriaanse herenboerderij) en zijn blij dat we na 2 uur scheuren heelhuids uit zijn jeep kunnen stappen.
Als de paarden gezadeld worden hebben wij tijd om de hachienda te bekijken die gebouwd is rondom oude prachtige Inca muren. Openhaarden in alle slaap- en badkamers, mooie beschilderde muren, oude stijlvolle zware meubels, bloemige binnenplaats met hangmatten en een enorme tuin.
We krijgen een korte instructie hoe je hier op z´n Zuidamerikaans paard rijdt. Deze ¨Western Style¨ is heel anders dan de Europese vertelt Christiaan. Teugels in 1 hand en lekker diep in het zadel zitten met de benen bijna gestrekt naar voren en de hakken naar beneden gericht. We zien er zo uit als echte cowboys.
We rijden door diepe kloven, langs kaktussen, door riviertjes met in de verte de top van de besneeuwde vulkaan Cotapaxi. Christiaan vindt het wel leuk om Paul en Jeroen wat uit te dagen. In volle galop heuveltjes op, sprintjes over vlaktes, scherpe bochten, om dan weer plots te stoppen. Gelukkig luisteren de paarden erg goed, al is het paard van Paul wel erg hitsig en blijft het beest het liefst door sprinten.
Na 5 uur rijden stappen we met flinke spierpijn het paard af en lopen we met O-benen richting de keuken voor een traditioneel Equadoriaans soepje. Ons lichaam vindt het weer mooi genoeg geweest voor vandaag!
De Laatste Dagen...
De laatste weken hebben we een dubbel gevoel over het terug gaan naar Nederland. Aan de ene kant zin om familie en vrienden weer te zien, aan de andere kant willen we nog geen afscheid nemen van dit heerlijke leventje. De laatste dagen brengen we door in een rustig sfeervol hosteltje in het kleine Indianendorpje Peguche. Een heerlijke plek om ons geestelijk voor te bereiden op de terugkomst. Voor de openhaard in het hostel praten we veel over afgelopen jaar en over Nederland en schrijven onze laatste verhalen voor de site. We krijgen steeds meer zin om terug te gaan.
We hebben een fantastisch jaar achter de rug waar we geen moment spijt van hebben gehad. Een jaar waarin we mochten doen waar we maar zin in hadden. Tevreden kijken we dan ook terug op:
- 14 keer opstijgen en 14 keer dalen
- 10 landen in 3 werelddelen
- 338 dagen bij elkaar op de lip
- ongeveer 120 verschillende bedden
- 6 vol geschreven dagboeken
- 1700 genomen foto´s (alleen voor de ¨die-hard¨ geinteresseerden)
- gepiekt tot 5200m hoogte en gedoken tot 18 meter diepte
en ontelbaar veel mooie herinneringen.
Zodadelijk stappen we in Quito het vliegtuig in naar Nederland. Op naar de gehaktballen, kroketten, lekkere koffie en weer lekker koken in onze eigen keuken met onze eigen spulletjes. Home sweet home!
|
|