|
Email:jeroenclaudy@hotmail.com
Bijgewerkt op: 29/6/2001
| |
Bolivia
De Hoogvlaktes van de Andes
Om de grens over te steken van Chili naar Bolivia moeten we over de hoogvlaktes van de Andes. Vanuit San Pedro in Chili beginnen we aan een 3 daagse tocht in een jeep naar Uyuni in Bolivia. Jose (onze chauffeur) en onze kok Santos zitten voorin de jeep en achterin delen we de jeep met 4 Scandinaviers die we op Paaseiland hebben leren kennen.
Het eerste half uurtje rijden we over een verharde weg. Jose vertelt dat dit de weg naar de Argentijnse grens is. Plotseling rijdt hij van de verharde weg af, zomaar de zandvlakte op en zegt lachend: Maar wij gaan het Boliviaanse avontuur tegemoet! De aankomende 3 dagen zullen we dan ook geen stukje normale weg meer zien.
De eerste dag bereiken we de grenspost naar Bolivia. Op 4500m, midden in een kaal maanlandschap met geen sprietje gras te bekennen, staan twee krakkemikkige stenen hutjes. Het waait er enorm en hoewel de zon volop schijnt is het er snijdend koud. Naar zuurstof happend en tegen de wind in leunend lopen we naar een van de hutjes. We moeten in de hut wat krabbels zetten en wachten al klappertandend op de stempels. We krijgen een visum voor 30 dagen en kruipen weer snel de jeep in.
We rijden hobbelend over de kale hoogvlakte langs besneeuwde vulkanen, zoutmeren met roze en witte flamingo's, geisers, rokende modderpoelen en een groen meer op 5000m hoogte. We kauwen op advies van Jose op cocablaadjes tegen de hoogteziekte. Elke keer als we de jeep uit gaan zijn we blij dat we de lamawollen flapoormutsen gekocht hebben om onze oren warm te houden. Geen gezicht maar erg warm!
De eerste dag zijn we in totaal zo'n 2500m gestegen en deze nacht overnachten we in een militair kamp op 4600m. Jeroen is de hele nacht flink ziek door de hoogte. Ook niet raar als je weet dat je als wandelaar maar zo'n 300m per dag mag stijgen. Niemand kan die nacht dan ook slapen en de meesten hebben een enorme hoofdpijn. Na wat kopjes thee getrokken van cocabladeren knapt jeroen weer wat op. Het Boliviaanse middel tegen hoogteziekte!
De volgende dag dalen we zo'n 1000m en alle hoogteklachten verdwijnen dan ook als sneeuw voor de zon. We zien onderweg bizarre rotsformaties waartussen rare konijnen met krullende pluimstaarten leven, vele grote kaktussen en ook ontbreken de lama's niet. Hele kuddes lopen in het nu wat groenere droge landschap vaak onder begeleiding van een jong kind.
De tweede avond slapen we in een klein stoffig dorpje met lemen hutjes. De Bolivianen in het dorp lijken een simpel leven te leiden en leven van de opbrengst van hun lama's. De vrouwen in het dorp zijn traditioneel gekleed en dragen een knielange rok die door verschillende lagen wijd uit staat, dikke bruine panties eronder, vaak een deken omgeslagenen tegen de kou, twee lange zwarte vlechten en een bruine bolhoed op. Ons een raadsel hoe die zo perfect blijft zitten met deze snijdende wind.
In dit dorp gelegen op 3500m hoogte slapen we allemaal een stuk beter onder de 3 dikke lamadekens en onze mutsen op. Wel helemaal dubbelgevouwen want de bedden zijn duidelijk gebouwd voor de kleine Boliviaan.
De laatste dag maken we veel kilometers. We rijden af en toe door een droge rivierbedding en passeren wat kleine dorpjes. In de buurt van Uyuni passeren we een bizar stoomlocomotievenkerkhof (mooi woord!). Je hoort hier alleen de wind waaien door de oude karkassen van de oude stoomlocomotieven die her en der verspreid staan in het desolate woestijnlandschap. Het geheel is net en surrealistisch filmdecor. Heel apart!
Ook krijgen we vandaag onze tweede lekke band net een paar kilometer buiten het dorp Uyuni. Mooi pech, want we hebben dus geen reserveband meer. Als er dan eindelijk een andere jeep voorbij komt blijkt dat deze ook zijn reserveband al nodig gehad heeft in dit ruige gebied. Onze chauffeur rent daarom die middag maar door de snijdende zandstorm naar Uyuni voor hulp en wij bereiden ondertussen zittend in de jeep onze eerste zandvrije lunch.
Die middag besluiten we onze toer bij de zoutvlakte van Uyuni. Dit 12.000 vierkante kilometer grote meer bestaat uit een 4 tot 7 meter dikke zoutlaag met zo'n halve meter water erop. Tot onze verbazing rijden we gewoon door het meer over de zoutlaag. Overal zie je kleine zoutbergjes verzameld door de mensen die hier werken. Door het zout flink aangetaste vrachtwagens staan her en der en mannen en vrouwen staan met blote benen tot hun knieen in het bijtende zoute water de zoutbergjes op de wagens te scheppen.
Het witte zout in combinatie met de altijd fel schijnende zon doet pijn aan je ogen. Zover als je kunt kijken zie je het witte meer om je heen met in de verte de hoge bergen van de Andes. We rijden zo een paar uur rond door het water en we hopen met zijn allen van harte dat we niet weer een lekke band krijgen. We komen nog langs wat huisjes midden in het meer gebouwd op een zoutheuveltje. Hier staat een hotelletje dat totaal gebouwd is van zout. De muren, de stoelen, tafels, bedden, zelfs de wc is van zout. Erg mooi ingericht maar helaas... geen douche. Terug in Uyuni nemen we afscheid van de altijd vrolijke Jose en genieten van onze eerste, wel is waar koude douche in drie dagen.
De Legendarische Mijnen van Potosi
Potosi is de hoogst gelegen stad van de wereld op 4070m maar staat vooral bekend om z'n zilvermijnen. Deze mijnen hebben Potosi ooit tot rijkste stad van Latijns Amerika gemaakt en zijn legendarisch geworden door de zware omstandigheden waarin de mijnwerkers moesten werken. Op z'n "hoogtepunt" zijn er in 300 jaar maarliefst 3 miljoen mijnwerkers omgekomen door de barre werkomstandigheden. In de mijn wordt nu alleen nog zink, lood en tin gedolven maar er wordt nu nog steeds onder de primitieve en barre omstandigheden gewerkt als 400 jaar geleden. Hier wordt nog gewerkt met dynamietstaven i.p.v. hydraulische apparatuur en met het licht van carbidlampjes.
In de mijn werken zo'n 7000 mensen waarvan 1000 kinderen. Kinderarbeid is officieel verboden in Bolivia maar de regering doet er niets aan. De mijnwerkers werken in een cooperatie en worden betaald per kilo en naar kwaliteit. Om tot de cooperatie toegelaten te worden moet je zo'n 3 jaar als hulpje gewerkt hebben en het hier in Bolivia astronomische bedrag van fl 1000,- betalen. Er zijn dan ook maar zo'n 1000 mijnwerkers die lid zijn van de cooperatie. De rest werkt onverzekerd als eeuwig hulpje in de mijn omdat ze het bedrag van fl1000,- nooit bij elkaar zullen krijgen.
De mensen eten de hele lange werkdag niets. Ze drinken wat en kauwen op cocabladeren. Doordat ze de hele dag stof, arsenite en asbest inademen worden ze allemaal ziek, de mijnwerkersziekte. De longen gaan kapot en de gemiddelde levensverwachting is dan ook niet meer dan 45 jaar. Als je begint met werken in de mijn ben je binnen 20 jaar dood. Kinderen beginnen soms al op 10 jarige leeftijd. Wat een toekomst!
Waarom doen deze mensen het dan? Omdat het erg goed verdient. Je verdient gemiddeld zo'n fl 600,- per maand en dat is 2x zoveel als een leraar of politieagent in Bolivia.
We gaan met z'n vijven onder leiding van een oud mijnwerker de 400 jaar oude mijn in. Nadat we cola, chocola en sigaretten gekocht hebben voor de mijnwerkers lopen we achter onze gids de donkere mijn in. Al snel moeten we gebukt lopen door de modder en over de rails voor de mijnwagentjes. We moeten af en toe van de rails af omdat er een mijnwagentje aankomt. Nat bezwete mijnwerkers duwen de 700 kg wegende kar de schachten door naar boven. Ze hebben allemaal een bolle wang gevuld met cocablaadjes. Soms stinkt de lucht in de mijn enorm en lijkt het wel alsof er nauwelijkst zuurstof in zit.
Wij pauzeren even bij een duivelsbeeld. We doen de lampen uit en Jose vertelt in het pikkedonker dat de mijnwerkers zich elke vrijdag bij een van de vele duivelsbeelden in de mijn verzamelen. Deze duivel houden ze tevreden door regelmatig cocablaadjes en sigaretten te offeren. Maar op vrijdag is het tijd om gezellig voor de duivel het weekend in te luiden. Niet met een biertje maar met een vloeistof die uit 97% alcohol bestaat! De mijnwerkers drinken zich dan ook helemaal lam en komen ladderzat de mijn uit kruipen.
We doen de lampen weer aan en dalen nu 4 niveau's door kleine steile tunneltjes, via wankele trappetjes en langs diepe vertikale schachten waar je met een mistap zo in zou kunnen donderen. Soms moeten we kruipend door de modderige tunneltjes om ons hoofd niet te stoten. Erg spannend allemaal als je bedenkt dat we een papiertje moesten ondertekenen dat alles op eigen risico is en dat de meeste dodelijke ongelukken gebeuren door instortende tunnels. Wij klauteren na een paar uur weer naar boven en zijn blij dat we het overleefd hebben.
Tranen in Sucre
Om de verwarde gezichten van Bolivianen te voorkomen als we weer eens Spaans dachten te spreken, hebben we ons opgegeven voor een 4 daagse Spaanse cursus in Sucre. De niveaubepalende test die we moeten maken voordat we met de cursus beginnen had als verrassend resultaat dat we bij de beginnners ingedeeld werden.
Terwijl we met volle overgave een Spaans kinderliedje proberen te vertalen worden we afgeleid door een enorme groep schreeuwende studenten in de straat. Ze zijn boos! Sinaasappels en tomaten vliegen door de lucht, we zien veel fakkels en er wordt vuurwerk afgestoken. De boliviaanse M.E. staat schoorvoetend tegenover het gebouw en probeert de sinaasappels en tomaten te ontwijken. Terwijl we vanaf het balkonnentje naar de demonstratie kijken vertelt onze leraar ons wat de reden van de demonstratie is. De directeur van de grote Technische Universiteit in Sucre blijkt 3 miljoen gulden achterover te hebben gedrukt. Een proces volgde maar de corrupte rechter heeft de directeur vrijgesproken en hij mag zelfs zijn oude functie weer innemen.
Tijdens onze 4 cursusdagen zien we elke dag de demonstratie weer voorbijkomen en zien de sfeer grimmiger worden. Als we op een avond naar het plein lopen vragen we ons af waarom velen met doekjes voor hun gezicht lopen. Bij het plein springen ons de tranen in de ogen... De M.E heeft met traangas geschoten toen studenten met molotov cocktails waren gaan gooien. Zo nemen we "emotioneel" afscheid van Sucre.
Gij Zijt Gezegend...
Verbaasd staan we te kijken bij de vele kleurrijke kraampjes voor de kathedraal in Copacabana. Het lijkt wel of hier speelgoed verkocht wordt. Als we doorlopen zien we een rij auto´s, bussen en vrachtwagens staan. Ze worden hier rijkelijk versierd met slingers en bloemen. We komen erachter dat deze voertuigen, al dan niet tweedehands, net aangeschaft zijn en nu hier gezegend worden voor een veilige toekomst zonder ongelukken. De trotse, nieuwe eigenaren besprenkelen hun aanwinst met bier en strooien bloem- en coca-blaadjes op de voorruit.
Voor meer geluk kun je bij het speelgoed van de kraampjes terecht. Je koopt er een miniatuur huis en als je die hier laat zegenen krijg je in de toekomst je eigen echte huis! Ook kun je bij de "speelgoedkraam" terecht voor miniatuur auto´s, bussen, bankbiljetten, diploma´s en zelfs miniatuur voedselpakketjes!
De Coca Oorlog
Veel Boliviaanse boeren verdienen hun geld met hun cocavelden. De produktie van cocablaadjes blijkt de weken dat wij in Bolivia rondreizen een hot issue. Eigenlijk niet zo zeer in Bolivia, maar meer in Amerika. Het overgrote deel van de cocablaadjes hier gaat naar Amerika in de vorm van cocaine. Amerika probeert onder het mom van de "Drugs War" de regering van Bolivia met allerlei middelen onder druk te zetten om de produktie van coca tegen te gaan (behalve dan voor Coca Cola, dat mag wel). Op deze manier wil Amerika de illegale invoer van Cocaine tegengaan.
Nu is het kauwen van coca hier in Bolivia zo door en door in de cultuur verweven dat het ondenkbaar is dat coca hier uitgebannen wordt. Toch blijven de Amerikanen het proberen. Een van de hoge diplomaten uit Amerika heeft een voorstel gedaan om de cocaplantages door gevechtsvliegtuigen te laten besproeien met gif! Dit zou dan vanaf een vliegdekschip voor de Boliviaanse kust moeten gebeuren. Daar is hier vreselijk om gelachen want Bolivia heeft helemaal geen kust!
De regering van Bolivia praat nu over maatregelen tegen de produktie van coca omdat Amerika anders de financiele steun intrekt die dit arme land hard nodig heeft. De bevolking komt hiertegen in opstand middels wegblokkades en stakingen. Op 1 juli zou de hel hier uitbarsten. Veel reizigers hebben het land voor die tijd verlaten omdat ze bang zijn om ergens voor een paar weken vast te zitten. Gelukkig is er weer iets van een akkoord en gaan de blokkades en stakingen voorlopig niet door en hebben we zonder problemen door Bolivia kunnen reizen en genoten van de coca thee en van het kauwen van cocablaadjes.
|
|