|
Email:jeroenclaudy@hotmail.com
Bijgewerkt op: 8/5/2001
| |
Australie
De feestdagen
Australie is niet echt om de hoek. Een deel van de familie van Jeroen woont daar al jaren. We hadden al lange tijd het plan om hen ooit een keer op te zoeken. En wat is er dan nog mooier om tijdens de wereldreis de feestdagen met hun te kunnen doorbrengen. Dus voordat we voor 6 weken naar Nieuw Zeeland vertrokken brachten we 3 heerlijke weken bij hun door. De weken vlogen voorbij. We hebben kennis gemaakt met de hele familie en al wat van het Australische leven geproefd. Want na Nieuw Zeeland komen we voor 2 1/2 maand terug!
We hebben vooral vele uren doorgebracht met gezellig bijpraten onder het genot van een heerlijk Nederlands kopje koffie (bij Wilhelmien en Frans vaste prik om 10:00 op de veranda). Maar we zijn ook wezen waterskieen met Sander op de prachtige bruine Brisbane River, hebben kakatoes, possums en parkieten gezien achter op de veranda vanuit het opblaasbadje bij Erik en Chrissie. Agnes en Jozef hebben ons kennis laten maken met de barbequecultuur van Australie en we hebben gegolfd met vrienden van Agnes en Jozef. Ook hebben we al koala's en kangeroes gezien.
Kerst was erg gezellig! Wel raar om met 37 graden dik ingepakte kerstmannen te zien, etalages met wintertaferelen en "I'm dreaming of a White Christmas" te horen als achtergrondmuziek in een airconditioned winkelcentrum. We werden 's ochtends op eerste kerstdag blij verrast met een telefoontje uit Nederland van Rob (Jeroens broer) en Ilse. Zij zijn de trotse ouders geworden van hun dochtertje Lisa. Vol trots konden we tweede kerstdag al de gemailde foto's van ons nichtje laten zien aan de familie. Leve het digitale tijdperk!
We hebben het oude jaar met een groot feest bij vrienden van Erik en Chrissie afgesloten. Iedereen zijn eigen "Esky" (koelbox) mee. Een buffet in de tuin, dansen in de garage en om 12:00... helaas geen vuurwerk. Dit is verboden in verband met de droogte. Maar de volgende dag ontbraken de door Wilhelmien gebakken hollandse oliebollen niet.
Bedankt familie voor de gastvrijheid en gezellige tijd bij jullie!
Ons Busje
Na zes weken Nieuw zeeland zijn we weer terug in Australie. In Sydney aangekomen willen we een auto kopen om in alle vrijheid drie maanden door dit reusachtige land rond te toeren. In Sydney is een automarkt waar backpackers een auto kunnen kopen en verkopen aan het einde van hun trip. In deze donkere depressieve parkeergarage worden we na wat dagen rondshoppen verliefd op een busje die we voor een goede prijs binnen 10 minuten kopen.
Ons Toyotabusje uit 1988 (wat vrij nieuw is vergeleken met de andere auto's op deze markt) heeft een groot ingebouwd bed met daaronder drie grote, ingebouwde laden voor alle kookspullen, servies en kleding. Opklapstoelen, een tafel, kooktoestel met gasfles, pannen, borden en bestek, wat wil je nog meer! Ook zijn er rondom gordijntjes ingemaakt en met klitteband kun je muskietengaas voor de ramen maken. Voor eventueel onverwacht overstekend wild zit er een wat groot uitgevallen "kangeroo bar" op. Kortom een compleet ingericht huisje op wielen. We zijn nu startklaar voor de grote reis!
Een van onze nachtjes in de natuur
Tegen een uurtje of zeven rijden we met laagstaande zon het nationaal park "The Grampians" in. Lange schaduwen van de bomen en een overweldigende rust. We hebben wel tien kangeroes geteld langs de kant van de weg. Kleine zwarte walibies en de wat grotere grijsbruine kangeroes grazen rustig in de berm.
We rijden na een tijdje een zandweg in en vinden daar een prachtig plekje om te overnachten. We parkeren het busje bij een omgevallen boom en een ring van stenen waar voorgangers een kampvuurtje hebben gemaakt. Wat een fantastisch plekje in "the middle of nowhere"! We koken onze spaghetti en nieuwgierige kakatoes en grote parkieten komen dichtbij om een kijkje te nemen.
Als de zon ondergaat drinken we ons kopje koffie bij een kampvuurtje. De rust is geweldig. Geen verkeer, geen geluid van andere mensen, alleen met het geluid van de natuur. Wat een leven!
De Outback
In Port Augusta, in het zuiden van Australie, treffen we de laatste voorbereidingen voor onze tocht naar het noorden, dwars door de outback. We checken de olie en het water van het busje, proberen de krik en kopen een jerrycan voor reserve brandstof. Ook nemen we een jerrycan met 20 liter water mee. We doen nog wat laatste boodschappen en natuurlijk moet de benzinetank helemaal vol! We krijgen bij het benzinestation nog een laatste grappige tip van een bezorgde Australier met een gigantische jeep. Hij zegt dat we bij pech een stuk autoband moeten verbranden om zo met de zwarte rook aandacht te trekken.
Alle voorbereidingen zijn nu getroffen. Klaar om de outback te doorkruisen. We draaien de Stuart Highway op die van zuid naar noord Australie loopt. Dagenlang zulen we deze oneindig lange weg volgen. Om verveling tegen te gaan hebben ze er af en toe een bocht ingelegd. Zo blijf je een beetje wakker. Je ziet onderweg dan ook niet meer dan deze weg, lage struiken, rood zand en om de 400 km een road house. Een road house is een bezine station met een motel en/of camping en een cafe. Dit "dorp" heeft soms maar 6 inwoners wat vaak een familie is. Tussen deze road houses kom je dan ook geen dorp of huis tegen. Alleen af en toe een tegenligger die vriendelijk zijn hand opsteekt. Als er een "road train" langs komt is het oppassen geblazen. Beide handen aan het stuur als deze truck met vaak wel vier aanhangers je voorbij raast.
Af en toe wijken we uit voor een groep enorme roofvogels die resten vlees van een kangaroekadaver aftrekken, of voor slangen en grote hagedissen die over de weg kruipen.
Dagenlang luisteren we naar dezelfde CD's en rijden we zo in de brandende zon door hetzelfde droge landschap, dezelfde weg met steeds dezelfde luchtspiegeling voor je. Hoelang kan niks mooi zijn?!
Coober Pedi
Coober Pedi is een mijnwerkers dorpje in de outback en misschien wel het meest lelijke plaatsje dat we ooit hebben gezien. Maar toch heeft dit dorp zijn eigen charme. Geen sprietje groen, de zon brandt en de vliegen cirkelen constant om je hoofd. Overal zie je zandhopen met soms een oud vrachtwagentje erbij waar een boorinstallatie op gebouwd is. Hier zoekt men naar opaal.
De huizen in het dorp staan verspreidt en zijn vaak van golfplaten in elkaar geprutst. Ook zie je regelmatig ventilatiepijpjes en schoorstenen zomaar in het niets uit de grond steken. Onder de grond bevindt zich dan een oude mijn waar nu mensen in wonen. Met een constante temperatuur van 25 graden is het zo lekker koel wonen.
Een kerk, een hotel, een restaurant, een winkel, je vindt het hier allemaal onder de grond in oude mijnen. Het ondergrondse huis van "Crocodile Harry" was zeker een bezoekje waard. Deze gepensioeneerde krokodillenjager jaagt tegenwoordig alleen nog maar op vrouwen. Zijn hele mijn hangt dan ook vol met souvenirs van vrouwen inclusief gesigneerde bh's, slipjes en "kunst".
Ook zie je in Cooper Pedi veel borden waar gewaarschuwd wordt voor diepe, ronde, vertikale boorschachten. Uitkijken waar je loopt! Bij de supermarkt hangen op het memobord briefjes waar mijngereedschap te koop aangeboden wordt. Zelfs een A4 tje met een vrachtwagen en bijbehorende boorinstallatie voor $70.000,-. Voor $35,- per jaar huur je een stuk land van 50x100m en samen met je tweedehandse gereedschap kun je dan zo aan de slag om je geluk te beproeven.
Ayers Rock
Na dagen kilometers maken door een oneindige vlakte komen we bij het symbool van de outback, Ayers Rock. Tientallen kilometers ervoor zien we de rots uit het vlakke landschap opdoemen. Werkelijk prachtig, maar wat moet je nou vertellen over een grote kei?! Daarom alleen een veelzeggende mooie foto.
Een avond om nooit te vergeten!
Midden in de outback (500km van Alice Springs), bij het road house Barrow Creek met een inwonertal van maarliefst 6, stonden we op iets wat op een camping leek. De rare avond begon toen de markante, oude man achter de bar (die tevens de pompbediende, receptionist van de camping en ook burgemeester van Barrow Creek was) ons gratis een plekje gaf op zijn camping.
Het was al donker geworden en we hadden net ons eten op en stonden de afwas te doen in de dames toilet. Een vrouw komt in paniek binnen en omdat ze niet zo goed engels kon begrepen we alleen dat er iets in brand stond. We renden naar ons busje en zagen grote vlammen. Dichterbij bleek dat het achterlicht van de bus brandde en uit de gasfles kwam een grote steekvlam. Met behulp van de buren en de eigenaar (die er al was) hebben we de vlammen snel kunnen doven.
We hadden de gaslamp aangelaten terwijl we even de afwas gingen doen (ja natuurlijk, dom, dom, dom!). De slang van het kooktoestel is gesmolten of door de druk eraf geschoten en hierdoor is een steekvlam uit de gasfles ontstaan die de gaslamp en het achterlicht van de bus in vlammen zette. Wat een geluk dat de brand op deze plek nog door iemand is opgemerkt!
Toen we van de schrik bekomen waren hebben we de hele camping een paar rondjes gegeven (kun je hier doen want dat waren er maar vier). We zijn die avond flink doorgezakt met het hele dorp en camping (12 man). De typische ouderwetse bush-pub hing vol met bankbiljetten uit allerlei landen, vrouwelijk ondergoed, foto's, oude posters en er was in geen 100 jaar meer schoongemaakt. De markante barkeeper danste en zong met zijn vrouw op Western muziek. Hij heeft nog drum gespeeld voor ons achter in de schuur. En hij heeft ons met zijn moeder nog een grappig dansje geleerd.
Toen er een road train (met 3 enorme aanhangers)langs kwam om te tanken heeft de kroegbaas geregeld dat we er even in mochten zitten.
Na het rondje van de zaak, en de hapjes werden er nog twee flessen oude port aangebroken. Volgens de glunderende kroegbaas was deze avond zo gezellig geworden omdat we door het brandje iets gemeenschappelijks hadden gekregen. Kortom een avond om nooit te vergeten!
School Of The Air
In de outback wonen families op boerderijen soms zover weg van een dorp of stad dat een boodschapje doen soms wel zes uur rijden is, de post 1 keer per week per vliegtuig komt en met 10.000 vierkante kilometer wonen de buren ook niet echt om de hoek om even een kopje suiker van te lenen.
De kinderen van deze families wonen te ver van een school om daar elke dag heen te gaan. Daarvoor is de "School Of The Air" in het leven geroepen. De leerkrachten van deze school geven les aan de kinderen over de radio. De kinderen zitten elke dag 1 uurtje thuis met hun moeder bij een speciale zender en luisteren naar de les die hun leerkracht hun geeft.
Wij hebben zo'n les mogen bijwonen. Een leerkracht had contact met haar 8-koppig klasje van 7-jarigen en liet ze om de beurt aan het woord terwijl de rest stil meeluistert. Wat een geduld! Ze zien hun leerkracht en hun klas maar 3 keer per jaar en huiswerk komt 1 keer per week met de post. De meeste families hebben een kamer omgebouwd tot leslokaal en er zijn zelfs moeders die hun kind thuis het schooluniform laten aantrekken als het tijd is voor de studie.
De kinderen zijn stuk voor stuk apetrots op hun boerderij en de meesten zullen dan ook nooit meer naar een stad of dorp terugkeren.
Het tropische noorden
Na dagenlang door hetzelfde landschap van de outback te hebben gereden zien we 600 kilometer voor Darwin ineens het landschap veranderen in een tropisch bos. Net voor Katherine zien we al palmen, varens en ondergelopen gebieden. Het regenseizoen loopt hier in noord Australie net op zijn eind, maar regelmatig kom je nog wegen tegen die overstroomd zijn. Claudy stapt dan de auto uit en loopt het water in om te peilen hoe diep het is en of er gaten in de weg zitten. Op de aanwijzingen van Claudy rijden we zo het busje stapvoets door het water.
Vanuit de auto zien we hier regelmatig in de verte donkergrijze wolken in de vorm van een grote trechter. Ook zie je de regen uit deze trechter vallen en af en toe gaat dit gepaard met bliksemschichten. Zo'n storm kan erg snel naar je toe komen. Een indrukwekkend gezicht. En als je dan in zo'n storm terechtkomt dan valt de regen ook met bakken uit de lucht. Je ziet dan geen hand voor ogen en de straat staat binnen enkele seconden helemaal blank.
Delen van Kakadu Park en Litchfield Park zijn onbereikbaar vanwege de hoge waterstand. Maar de delen die wel te bezoeken zijn, zijn dan ook extra mooi. Alles is enorm groen en als we met een boot tussen de onderwater staande bomen varen zien we veel watervogels en krokodillen. De watervallen van Litchfield zijn in het regenseizoen extra groot. Bij de krokodilvrije watervallen kun je heerlijk zwemmen, van rotsen duiken en zelfs met wat moeite onder de waterval door zwemmen zodat je achter de enorme watermassa komt. We hebben ook hier wild gekampeerd en als je dan 's ochtends slaperig je busje uit komt rollen kun je voor een verkwikkende douche zo even onder de grote waterval.
Duiken
Na de outback ver achter ons gelaten te hebben is het tijd voor zon, zee en... duiken! Er is geen betere plek om dat te doen dan op het Great Barrier Reef. Ons doel is om Cairns te verlaten met een gerenomeerd PADI duikbrevet op zak. We schrijven ons in voor een cursus van vijf dagen. Twee dagen spartelen in een zwembad met theorielessen op het droge en drie dagen duiken vanaf de Atlantic Clipper, 60 km uit de kust op het Reef. De oefeningen in het 5 meter diepe zwembad zijn leuk maar op zee gaat het pas echt serieus worden.
Op de Atlantic Clipper maken we ons klaar voor onze eerste duik op het Great Barrier Reef. De wetsuits aan, zware tank op de rug, meetapparatuur controleren, handgebaren nog keer doornemen en dan de laatste buddy check. Je duikt steeds met zijn tweeen en als je in problemen komt kun je bij je buddy terecht voor lucht. We spreken dan ook af om geen relatieproblemen onder water uit te vechten.
Heel langzaam dalen we de diepte in via de kabel waar het schip aan vast ligt en we moeten ongeveer elke meter even de oren klaren. Het water is helder en we kunnen ver de diepte in kijken. Je hoort alleen je eigen diepe ademhaling door je regulator en verder concentreren we ons zo op de oefeningen uit het zwembad die we nu ineens op 18 meter diepte moeten uitvoeren dat we deze eerste duik maar weinig oog hebben voor al het moois om ons heen. In totaal doen we 6 duiken om ons brevet te halen en daarna mag je nog 3 keer als gecertificeerde duiker met je buddy alleen de diepte in.
We zien op het Great Barrier Reef enorme variaties aan prachtig gekleurde vissen waarvan we steeds de naam na de duik opzoeken. Ook hebben we enorme schildpadden gezien die je gewoon kunt aaien terwijl ze rustig aan het koraal knabbelen. Prachtige beesten met grote bolle ogen die door het water lijken te zweven. Ook hebben we een Reefhaai gezien die 2 meter van ons vandaan vredig lag te doezelen in het zand en enorme roggen die zich soms proberen te verstoppen door zich half in het zand te graven. En nooit geweten dat er zoveel soorten koraal bestaan; paars koraal in de vorm van een hertegewei, geel koraal dat net een stel hersens lijkt, roze koraal dat snotterig door het water waait en enorme koraal rotsen met een soort honingraat motief. Ook duiken we met zijn tweeen door de 12 meter lange ¨Tunnel of Love¨ op 14 meter diepte.
De laatste avond op de boot hebben we een nachtduik gemaakt. Met elk een zaklamp mee duiken we gespannen met zijn tweeen de donkere diepte in. Als we na een tijdje even onze lampen uit doen zwemmen we in het donker hand in hand om elkaar niet kwijt te raken en zien we bij elke beweging kleine oplichtende fosforpuntjes door het water zweven. Na deze vijf heerlijke dagen onder water hebben we er allebei weer een hobby bij!
De laatste kilometers
De laatste dagen van ons busje zijn geteld! We hebben er inmiddels 15.500 km met ons busje opzittenm (Nederland-Zuid Afrika is 9000 km!!!). En dat zonder enige problemen. Maar dan gebeurd het...
Enkele kilometers voor het centrum van Sydney laat het busje ons alsnog in de steek. Midden in een drukke buitenwijk begeeft de koppeling het. De wegenwacht vertelt ons dat de koppelingsplaten totaal versleten zijn en dat we weggesleept moeten worden. Wat een pech, want dat belooft een dure reparatie te worden, nu we net op het punt staan de bus te verkopen in Sydney! En hier op 15 km afstand van onze backpacker krijgen we ook nog te horen dat alleen de eerste 8 km´s slepen gratis zijn. Volgens hem is het dure wegslepen de beste oplossing maar met wat stunt en vliegwerk is er misschien nog mee naar huis te rijden. We gaan ervoor!
Hortend en stotend tellen we langzaam de kilometers af. Tot overmaat van ramp slaat de motor weer eens een keer af, maar deze keer net voor de grote, drukke tunnel midden in Sydney tussen ongeduldig toeterende grote vrachtwagens. Maar God zij dank doet het beestje het even later weer en brengt ons stotterend naar onze eindbestemming in Kings Cross waar we de bus eigenlijk zo spoedig mogelijk willen verkopen.
Al snel blijkt dat er weinig backpackers op zoek zijn naar een auto of busje. Overal hangen verkooppapieren op prikborden van gefrustreerde verkopers. Prijzen zijn drastisch gedaald tot minder dan de helft van de vraagprijs en vaak staat er bij geschreven ¨Must sell today! Fly tomorrow!¨. Na lang wikken en wegen besluiten we toch maar de dure reparatie van de koppeling te laten uitvoeren. Want met een kapotte koppeling maak je helemaal geen kans. Een grote gok omdat we extra geld kwijt zijn en wie weet kunnen we ons busje daarna niet eens verkopen. We hebben maar een week!
De automarkt, speciaal voor backpackers is in een donkere parkeergarage. En als we er met ons gerepareerde busje tussen gaan staan horen we al snel iedereen klagen. Mensen die er al weken staan, veel te veel met de prijs moesten zakken, mensen met maar één kijker per dag en we horen zelfs dat twee Ieren enkele dagen geleden hun busje met sleutel erin aan de kant van de weg hebben achter gelaten. Geen kopers gevonden en hun vliegtuig konden ze niet missen. Wij installeren ons er ook en rekenen er op onze laatste week in Australie hier in deze donkere parkeergarage te zullen moeten doorbrengen. Holadiee!
Maar je raadt het nooit. Vijf uur later: Bus verkocht voor de vraagprijs aan de eerste geinteresseerden! Wat een geluk. Andere mensen die hier hun auto proberen te verkopen kunnen het bijna niet geloven. Volgens traditie trakteren we iedereen daar op de automarkt op bier. Vanaf die dag gaan we elke avond de kroeg in met de hele club van de automarkt om autoverhalen uit te wisselen en te proosten op uiteindelijk toch nog verkochte auto´s.
Zo hebben we afscheid genomen van Australie, van ons comfortabele busje en met de opbrengst van ons busje in onze zak zijn we nu helemaal klaar voor Zuid Amerika!
|
|